سلام به همه دوستان خوبم که همیشه با لطفشون من رو شرمنده میکنن...
دیروز یه دوستی منو نصیحت میکرد که زندگی کردن راه داره و تو بلد نیستی، میگفت که چه فایده داره مهربونی کردن چه فایده داره دلسوز دیگران بودن ، کمک کردن به آدما مگه وظیفه توست و...
میگفت هرکی باید تو این مدت محدودی که بهش اجازه نفس کشیدن داده شده فقط لذت ببره و غم و غصه رو تو دلش راه نده...
همش دارم فکر میکنم که حقیقت چیه و باید چیکار کنم، فقط به این نتیجه رسیدم که ذات خودمو نمیتونم عوض کنم یا اگه راهی هم داره من واقعا نمیدونم!!!!!؟ اگه این کارا ذاتیه پس ارزش هم نداره و اگه ذاتی نیست پس چرا نمیتونم جور دیگه ای رفتار کنم، حالا هم نوشتم که مثل همیشه شما یادم بدید که چه جوری زندگی کردن قشنگه؟؟؟؟؟؟